Na wat speuren vindt Van der Meulen de oorzaak van het euvel. "Een onderbreking in de ivoren contactdoos!", klinkt het van boven. De kabel blijkt eruit getrokken te zijn. In een paar handomdraaien wordt de kabel weer bevestigd. Even later knipt bijna honderd meter verlichting aan: instant-kerstsfeer!
Weer beneden aangekomen is er koffie -- én de gelegenheid eens te informeren of Van der Meulen nog een beklimming op de agenda heeft staan. Want de Hoge Heren, de Euromast (toen abseilen nog geen attractie was), het World Trade Centre, de Willemsbrug, het KPN-hoofdkantoor, het Nationale Nederlanden, het is een indrukwekkende lijst, maar intussen zijn een Montevideo erbij gekomen, een Waterstadtoren. In het tempo waarmee Rotterdam steeds hogere kolossen uit de grond stampt, zou je zeggen dat de uitdagingen voor het oprapen liggen. Zou je zeggen.
Maar Van der Meulen laat zich er niet over uit. Naadloos ging in het tuinhuis de onbeantwoorde vraag over in een discussie over de toestand in de wereld en het nieuwe zorgstelsel in het bijzonder.
We houden het er dus maar op dat Van der Meulen iets onder de pet houdt. Onder de klimhelm in dit geval.