Op woensdagmiddag komt ze aanwaaien. Haar vriendinnen zijn er niet vandaag, zegt ze, maar ze wil wel graag koffie. Ik zet de grote waterketel voor haar op het gas en zij blijft er naast wachten tot het water kookt. Ik ga inmiddels verder met mijn klusje.

Tien minuten later is er koffie. Ook Kezban is al meer dan 24 jaar in Nederland en ze wil hier echt niet meer weg. Nederland is een mooi land, zegt ze. Ze mist haar familie wel erg. Hier is alleen de familie van haar man, met wie ze heel jong getrouwd is. En ze heeft natuurlijk haar drie zonen. Maar toch voelt ze zich soms eenzaam.

Ik hoorde van Harmen dat de Turkse dames liever niet in gezelschap van vreemde heren verkeren. Dus als Rini aankomt fietsen met de camera voor het buurtjournaal wil ze er snel vandoor gaan. Jammer, maar helaas.

Maar een paar uurtjes later staat ze weer voor mijn neus. Met een bordje dolmades, wijnbladeren gevuld met gekruide rijst, speciaal voor ons. Hmmm! Flauw als we waren geworden van de zon gaat zo’n zoutig hapje er prima in. Binnen no time is het bordje leeg. “Dit zou je toch ook participeren kunnen noemen”, merkt Harmen op, terwijl hij zijn mond afveegt.

Zeker weten. Dankjewel Kezban!