En na twee uur doorpezen is het resultaat al zichtbaar. De bloemetjes doen hun werk, de tuin fleurt echt op van de kleurtjes. Wij, Harmen, Jacco en Suus daarentegen, zijn onderweg naar een minder kleurrijk humeur. De hulptroepen blijven uit, de buurtbewoners kijken toe en vinden het prachtig, maar voelen zich niet geroepen om mee te helpen. Er staan nog 300.000 plantjes op ons te wachten en onze Nutopische knieën doen nu al pijn.
We gaan maar weer aan de koffie. De kleine Mehmet, onze enige planthulp tot nu toe, legt ons voor eeuwig vast met de camera en gaat dan weer voetballen. Ik vraag me af hoe je het voor elkaar krijgt dat mensen begrijpen dat wij deze tuin niet maken voor onszelf, maar dat het ook hun tuin is. Dat betekent dat je er gebruik van kan maken, maar dat je daar ook een steentje aan bij moet dragen. Hoe maak je ze betrokken? Zijn we wel duidelijk genoeg?
WORDT VERVOLGD
mert | 02 januari 2008`je mehmet |