Nog mokkend over de uitblijvende hulptroepen gaan Jacco en ik na de lunch weer verder aan het violenbed in het midden van de tuin. Opeens staat Kezban naast me. We kletsen even en ze bukt naast me neer. "Wil je me helpen", vraag ik. "Ja", zegt zij. Zo simpel is het dus! Ze vertelt me dat ze in Turkije ook vaak getuinierd heeft en dat ze hier niet eens een balkon heeft. Volgens mij vindt ze het heerlijk.

Vervolgens klappen wij in onze handjes van plezier, want ook vrijwilliger Jan-Willem is weer hier. En het kan niet op, als slagroom op de taart is daar Jeanette, die besluit een bakkie thee voor ons te zetten, aangezien we alweer sterven van de dorst met die hitte en daarna ruimt ze de rommel op. Superfijn allemaal!! Het is gelijk zoveel leuker. Er is niets mooiers dan met z'n allen aan iets goeds werken. We krijgen weer goede hoop!

WORDT VERVOLGD