Ook Jacoline en Susanne zijn tevreden over hun perkje. Maar bovenal zijn ze tevreden over de participatie van buurtbewoners in de namiddag. Er waren Turkse en Joegoslavische buurvrouwen, er was J-W, er was Frans, Jeanette en er waren bergen en bergen met kinderen.

Kinderen zijn onmisbaar op het veld. Ze vinden het geweldig om je te helpen met de meest suffe klusjes. Zoals nu. Er zijn een hoop plantjes de grond in gegaan vandaag, maar meer dan de helft van de hoeveelheid staat nog in hun bakje te wachten op een plekje. Om te voorkomen dat ze door groene grijpvingers worden ontvreemd in de nacht, moeten we ze allemaal verhuizen naar het tuinhuis.

“Mogen wij helpen dragen, mogen wij helpen dragen!!”, wordt er geroepen. Natuurlijk mag dat. Als idioten rennen ze heen en weer over het veld, hun armen vol met plantenbakjes. Zelfs de allerkleinsten staan erop te laten zien hoe sterk ze zijn. Natuurlijk helpt het dat ze als beloning zo meteen allemaal twee bakjes mee naar huis mogen nemen. De meisjes verheugen zich erop om van elke soort 1 plantje te verzamelen. En een paar van de grote jongens menen dat ze er meer verdiend hebben. Maar ach, wat zal het.

We staan op het punt om te vertrekken als twee jongedames met een matje onder de arm het veld betreden. Ze zetelen zich in het gras achter het tuinhuis in de richting van de ondergaande zon. Een meer idyllisch beeld om af te sluiten had ik me niet kunnen wensen.