Jaap en Jeannette kenden hem wel, die Sukru. Hij woont bij hun in de flat. Zijn hond blaft bij aankomst zo erg tegen Rakker en Sam, de honden van onze twee vaste bezoekers, dat Sukru hem ergens verderop aan een boom zet. Sam vindt de hond wel lief en rent erheen om hem gedag te zeggen. Zij houdt wel van een uitdaging.

"Is dit huis van u?", vraagt Sukru aan mij. "Nee, het is van u", zeg ik. Hij kijkt me verbaasd aan. Ik leg hem uit dat wij de boel wel beheren, maar dat ook hij gebruik kan maken van dit park, net als de andere buurtbewoners. "U kunt hier ook een tuintje beginnen, met tomaten! Of af en toe een handje meehelpen. "Oh ja", zegt hij. Hij vertelt dat hij wel vaker hier komt, maar dan 's avonds. Om een biertje te drinken met de duivenmelkers.

"Oh", zeg ik, "zijn jullie dat". Rini was daarover de afgelopen dagen al diverse malen door Hadji gebeld, onze waterman. Die brabbelde een soort onbegrijpelijk verhaal over bierdrinkende mannen op zijn dierbare bloemenveldje. Of we die even konden verwijderen. Ach, dachten we. Loopt die brave man daar 's avonds met zijn tuinslang en dan zitten daar van die ongure types.

Maar het zijn dus de duivenmelkers en deze Sukru. Die ziet er helemaal niet onguur uit. Ik vind dat best een lastige kwestie. We willen onze waterman wel tevreden houden natuurlijk, maar het veld is niet zijn eigendom. Het is, zoals ik al zei, van iedereen.

Maar Sukru vindt het wel gezellig zo 's ochtends. Hij vertelt over zijn kinderen. Een dochter die net getrouwd is en een zoon over wie hij zich zorgen maakt. Hij heeft verkeerde vrienden. Die hebben geen goede invloed op hem. Tsja. Wat doe je daaraan? We weten het niet. Hij kijkt opeens een beetje sip. Dus ik bied hem nog een lekker bakkie van Nelle aan, met een heerlijk schepje melkpoeder en een klontje suiker. En eventueel nog een speculaasje van Jeannette?

Maar Sukru gaat weer verder. Misschien tot later, zegt hij. We zijn benieuwd.