Het gaat om een moeilijke groep tussen de 14 en 19 jaar, die bijvoorbeeld van school zijn getrapt, of in aanraking met de politie zijn geweest. Deze jongens zijn nog niet klaar voor een gewone baan. Stanley: ‘Hier kunnen ze werkervaring opdoen is een minder dwingende situatie. Ze verwachten dat ik een strenge houding aanneem - maar dat doe ik dus niet. Die  benadering is volkomen nieuw voor ze! Ze doen klusjes op het terrein, samen met mij. Het is een hele toer om ze aan ´t werk te houden: zodra ik me omdraai gaan ze weer zitten, want dan weten ze niet wat ze moeten doen. Wat dat betreft: in een groep zijn het net kleuters, maar als je ze één op één benadert zijn ze best OK! 

crossfietsjes
In juli ben ik met ze naar het tuinbouwgebied gefietst, richting Berkel. Ze wilden graag werken – dus we gingen op zoek. De tocht erheen was een heel avontuur. Ze hadden van die kleine crossfietsjes, totaal niet geschikt voor zo’n fietstocht! Of ze ooit zo ver de stad uit hadden gefietst? Ze zeiden van wel, maar ik betwijfel ‘t! Na een klein uurtje fietsen was iedereen doodop. En helaas – al het werk was al vergeven. Ik geef toe: midden in zo’n tuinbouwgebied zagen ze er toch wel heel erg ‘allochtoon’ uit –   ikzelf ook, trouwens! Overal waar we stopten werden we met ‘n scheef oog aangekeken. Uiteindelijk hebben we toch twee baantjes weten te vinden, maar de ene jongen kon uiteindelijk niet en de overgeblevene is ook afgehaakt – volgens mij durfde hij niet in z’n eentje!

Onderweg hadden ze de grootste mond; ze waren constant bezig onze stagiaire, een jonge meid, op stang te jagen. Maar als puntje bij paaltje komt zijn ze helemaal niet zo zelfverzekerd. Ik merkte dat ze eigenlijk ook niet goed naar binnen durfden bij die bedrijven. Maar het was wel een goeie ervaring: het was best gezellig en ze hebben eens een kijkje kunnen nemen in een andere wereld.Eén van de jongen komt nog steeds: Onur. Hij is nu mijn assistent. Ik moet zeggen dat ik heel erg tevreden ben over hem! 

een andere belevingswereld
Op de Punt doen de jongens wat werkervaring op, ze leren mensen kennen die een heel ander leven leiden en er hele andere normen en waarden op nahouden. We praten over van alles: de situatie in de wereld, hun plek in de maatschappij, hun visie op werk en inkomen. Zij hebben weinig gelegenheid om daar op een relaxte  manier over te praten. Thuis krijgen ze niet de aandacht die ze nodig hebben. En op andere plekken gaat het al direct over: welk traject, welke school, welk werk. We praten ook over wat hen bezighoudt: hoe ga je om met meisjes, hoe ga je om met de buurt, wat is er op het nieuws, dat soort dingen. Het resultaat is hopelijk dat ze de wereld iets minder zwart-wit gaan zien.
 
Een jongere die opgroeit in deze wijk heeft een hele andere belevingswereld dan wij, dat moet je niet vergeten. Ze zitten heel dicht op het criminele circuit, dat speelt zich hier voor je ogen af – alleen, wij hebben dat niet door. Stel je voor dat dat jouw wereld is, dat je meer geld kunt verdienen met dealen dan met een baan, dat je ieder moment in elkaar geslagen kunt worden als je geen respect afdwingt.  

thuis hebben ze niks
Ik probeer ze uit te leggen dat een baan misschien minder verdient, maar dat het wel zelfrespect oplevert. En dat het belangrijk is dat je een positieve houding aanneemt, niet alleen voor de buitenwereld, maar ook voor jezelf, anders blijf je eeuwig aan de zijlijn staan.
Ik merk dat er een wereld voor ze open gaat door die gesprekken. Hier op het park ontmoeten ze ook mensen waarmee ze anders nooit in contact zouden komen, bijvoorbeeld andere vrijwilligers en medewerkers van Creatief Beheer.

Deze jongens zijn op school niet te hanteren. Maar zet ze in een prettige, eerlijk omgeving, en je merkt je dat ze dat fijn vinden. Ze ervaren de openheid aan alle kanten; ze worden hier gewaardeerd om wie ze zijn. Ze leren zich sociaal op te stellen, merken wat een positieve houding oplevert. Ze leren om te gaan met leiding, in plaats van botsen. Hier hoeven ze geen stoere pose  aan te nemen.’